Menu
Dobrze wykonany neon potrafi działać nawet kilkadziesiąt lat (w Muzeum Neonów w Warszawie można zobaczyć działające neony z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku). Na jego trwałość wpływa kilka czynników: rodzaj rurek neonowych (najdłużej działają przezroczyste rurki napełnione gazem neonem), dokładność doboru zasilania (zbyt duży transformator może spalić elektrody) oraz podkład montażowy (podkłady metalowe powodują zazwyczaj mikro przebicia prądu, które zmniejszają żywotność neonu). Standardowy czas działania większości neonów określa się na 5-10 lat.
Oczywiście, że tak. Neony idealnie pasują do wnętrza nowoczesnego salonu czy sypialni. Trochę gorzej sprawa wygląda z montażem ich w pokoju dziecięcym (rzucanie zabawkami nie jest dobrym pomysłem jeżeli chodzi o szklane rurki 🙂 ) lub w łazience (wysokie napięcie i wilgoć to nie do końca dobre połączenie 🙂 ). Dobrze, aby montaż neonu zaplanować na etapie remontu (dzięki temu ukryte zostaną w ścianach wszystkie połączenia rurek neonowych oraz zaplanowane będzie miejsce na transformator/zasilacz).
Rurki neonowe wykonane są ze szkła więc montując je należy zachować delikatność. Nie są to jednak, aż tak wrażliwe przedmioty, aby pękały same z siebie. Czasami naprawdę potrzeba sporej siły, aby je uszkodzić (wrażliwość podobna do szklanki).
Systemem neonowym nazywamy pojedynczy odcinek uformowanej rurki neonowej, która obustronnie zakończona jest elektrodami. System neonowy może tworzyć całą literę/znak neonu, być jej fragmentem lub tworzyć kilka liter/znaków. Wpływ na to ma wielkość oraz projekt neonu. Jeżeli długość rurki tworzącej daną literę/znak jest mniejsza niż 1,5 mb to litery/znaki najczęściej łączy się ze sobą. Natomiast gdy litera/znak ma długość większą niż 1,5-2 mb to dzieli się ją na kilka systemów.
Rurki neonowe mogą mieć średnice zewnętrzną od 6 do 25 mm przy grubości ścianki ok. 1 mm. Skok poszczególnych rurek w tym zakresie jest różny i zależny od producenta, ale najczęściej spotyka się następujące średnice: 6,8,10,12,15,18,20,22,25 mm. Najczęściej stosuje się grubości: 8,10,12,15,18 mm ze względu na dostępność, łatwość formowania oraz uniwersalność zastosowania.
Rurka neonowa (szkło przed formowaniem) najczęściej ma długość ok. 1,5 m chociaż spotyka się czasami u niektórych producentów rurki krótsze (o długości 1,2 m) lub dłuższe (o długości 3 m). Dlatego też najczęściej wykonuje się systemy neonowe o długości ok. 1,5 mb, ponieważ wykorzystują one maksymalnie materiał, można je szybko wykonać (nie wymagają łączenia) i są wygodne do transportowania. Możliwe jest produkowanie dłuższych systemów (rurki neonowe są wtedy spawane), ale wadą takiego rozwiązania jest widoczne połączenie, które pozostawia ślad (szczególnie widoczny przy rurkach fabrycznie luminoforowanych), które dodatkowo osłabia rurkę, zwiększając prawdopodobieństwo pęknięcia. Krótsze niż ok. 1,5 mb systemy neonowe wykonuje się jedynie wtedy gdy wymaga tego projekt, ponieważ zwiększają one cenę całego neonu i wymagają większego transformatora/zasilacza (zużywają więcej prądu).
Odsadkami nazywamy zawrócenia rurki neonowej w stosunku do kierunku prowadzenia, niezbędne w przypadku zachowania ciągłości systemu neonowego. Stosuje się je w przypadku niektórych małych liter/znaków oraz ich łączenia ze sobą. Dzięki odsadkom minimalizuje się koszty produkcji i napięcie wymagane do zasilenia neonu. Odsadki prowadzić można w trzech płaszczyznach (do dołu, do góry, na bok) i zazwyczaj jest to zgodne z płaszczyzną kształtowania elektrod.
Ponieważ elektrody nie są pokryte luminoforem, świecą zawsze w kolorze gazu jakim napełniony jest dany system neonowy (Neon – Ne – pomarańczowo-czerwony lub mieszanka Argonu i Neonu – Ar/Ne – bladobłękitny). Jeżeli rurka neonowa świeci w innym kolorze niż gaz w jej wnętrzu, niepomalowane elektrody (specjalną farbą blokującą światło) będą źle wpływały na wygląd całego neonu. Podobnie odsadki łączące poszczególne litery/znaki, dla lepszej czytelności neonu powinny zostać zamaskowane. Najczęściej używa się farby w kolorze czarnym, która najlepiej blokuje światło elektrod i odsadek. Używana standardowo jest również farba biała i szara. Przy dużej serii produkcyjnej możliwe jest użycie również innych barw. Kolor farby powinien być dobrany tak, aby jak najbardziej zlewał się z tłem montażowym (ścianą, podkładem z dibondu/plexi czy ramką z metalu).
Prąd elektryczny przepływając przez rurkę neonową napełnioną gazem szlachetnym, bombarduje atomy gazu wytrącając je tym samym z ich orbit. Elektrony uderzając o siebie zmieniają kierunek swojego ruchu i trafiają z powrotem na orbity. Podczas powtórnego połączenia wytwarzana jest energia emitowana w postaci światła.
Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje rurek neonowych: przezroczyste (różnogatunkowe: sodowe, ołowiowe, żaroodporne, itp.) oraz kolorowe (w kilkunastu barwach zarówno przejrzystych jak i matowych). Zarówno jeden jak i drugi rodzaj rurek najczęściej wewnętrznie pokrywa się luminoforem (najlepiej widocznym w przypadku szkła przezroczystego – rurki te gdy nie świecą, mają zazwyczaj biały kolor).
Początkowym źródłem koloru jest wypełniający rurkę neonową gaz szlachetny, który wytwarza światło pod wpływem przepływającego prądu. Najpopularniejszymi gazami stosowanymi do napełniania neonów są neon (Ne) i mieszanka Argon/Neon (Ar/Ne). Czysty neon wytwarza światło pomarańczowoczerwone natomiast argon emituje światło o barwie bladoniebieskiej. Dla zwiększenia intensywności światła do rurek neonowych wypełnionych argonem dodaje się śladowe ilości rtęci.
Stosowanie jedynie szkła przezroczystego (SERIA 100) pozwala na uzyskanie dwóch barw światła (neon – czerwień, argon – błękit). Dla uzyskania większej liczby kolorów wnętrza rurek przezroczystych pokrywa się luminoforem (SERIA 300 i SERIA 500), który w połączeniu ze światłem argonu lub neonu pozwala na uzyskanie większej gamy barw. Do produkcji neonów stosuje się również rurki neonowe wykonane z kolorowego szkła (SERIA 200). Zaletą tego rozwiązania jest to, że neon nie emitujący światła (nie podłączony do prądu) ma również atrakcyjny wygląd. Należy pamiętać jednak o tym, że zastosowanie koloru szkła o odmiennej barwie niż kolor światła wytwarzanego przez gaz (neon – czerwień, argon – błękit) wywołuje zjawisko mieszania barw (np.: żółte szkło w połączeniu z argonem świeci na zielono). Dla uzyskania większej ilości barw wnętrza rurek wykonanych z kolorowego szkła (podobnie jak w przypadku szkła przezroczystego) pokrywa się luminoforem. W wyniku tego procesu następuje potrójne mieszanie barw: szkła, gazu i luminoforu (SERIA 400). To rozwiązanie pozwala na uzyskanie największej gamy kolorystycznej.
Luminofor to substancja chemiczna (w postaci drobnoziarnistego proszku), której głównym składnikiem są związki fosforu. W zależności od rodzaju, emituje on różne barwy światła pod wpływem uderzających elektronów wytarzanych przez gaz szlachetny. W większości przypadków nieświecący luminofor ma kolor biały, ale spotyka się też luminofory w kolorze żółtym, zielonym oraz błękitnym. Rurki neonowe pokrywa się wewnętrznie luminoforami automatycznie (w fabrykach rurek neonowego) lub ręcznie.
Według praw optyki, które odnoszą się również do rurek neonowych największy zakres widzialności ma światło w kolorze białym (100%), a najmniejszą (0%) światło w kolorze czarnym, które w praktyce nie istnieje. Barwy pośrednie mieszczą się w zakresie wyznaczonym przez barwy białą i czarną przy zachowaniu logicznej zasady, że czym ciemniejsza barwa, tym mniej widoczne światło. Najczęściej stosowane barwy pośrednie można więc ułożyć w następującym szeregu (od najjaśniejszej do najciemniejszej): żółty, pomarańczowy, czerwony, niebieski, zielony. Oprócz barwy światła emitowanego przez rurkę neonową ważną kwestią jest również wielkość liter tworzący neonowy napis.
Nie istnieje ograniczenie co do ilości możliwych kolorów świecenia rurek neonowych. Jednak pewne barwy daje się uzyskiwać jedynie przy zastosowaniu określonego typu (serii) rurek neonowych (intensywną barwę żółtą można uzyskać tylko przy zastosowaniu szkła kolorowego z luminoforem). Inne natomiast (czerwona czy niebieska) można uzyskać wszystkimi możliwymi technikami (od SERII 100 do 500). Najmniejszą ilość barw (tylko dwie) uzyskujemy w SERII 100 (szkło przezroczyste bez luminoforu), największą w SERII 400 (szkło kolorowe z luminoforem). Niektórych kolorów np.: brązowego nie można uzyskać żadnymi technikami. Pomimo wielu możliwości uzyskania kolorów, w praktyce używane jest zazwyczaj kilkanaście barw podstawowych (niewielkie różnice kolorystyczne, które występują przy wielu kolorach pomarańczowych i niebieskich nie mają zastosowania w praktyce).
Najpopularniejszymi kolorami świecenia rurek neonowych są obecnie barwy białe (ciepła i zimna) oraz inne barwy z SERII 300 i 500 (szkło przezroczyste z luminoforem), które charakteryzują się pastelowymi odcieniami. Szkło barwione w masie (SERIA 200 i 400), które charakteryzuje się mocnym nasyceniem jest obecnie rzadziej wykorzystywane (również ze względu na wysoką cenę).
Elektrody dopasowane są do średnicy rurki neonowej oraz gazu szlachetnego. Zazwyczaj mają one średnice zgodną z średnicą rurki i dwa rodzaje długości w każdym typie (krótka i długa). Elektrody zbudowane są z metalowego rdzenia o długości kilku centymetrów i szklanego płaszcza, który łączony jest z rurką neonową. Płaszcze elektrod krótkich są niewiele dłuższe od długości rdzenia (dlatego nie daje się ich formować) i nadają się tylko do bezpośredniego łączenia z rurką (ukształtowanie proste – przedłużenie rurki i ukształtowanie prostopadłe). Płaszcze elektrody długich można wyginać w wielu płaszczyznach dzięki czemu możliwe jest tzw. podwijanie elektrod, czyli zawracanie elektrod w stosunku do rurki neonowej. Oprócz kształtowania elektrod w poziomie, elektrody wygina się również w płaszczyźnie pionowej (do góry, do dołu i na bok), uzyskując tym samych ostateczne kombinacje (prostopadle do góry, prostopadle do dołu, podwinięta do góry, podwinięta do dołu, itd.).
Najbardziej uniwersalną metodą kształtowania elektrod jest ich podwinięcie (zwykle do dołu). Ułatwia ono montaż rurki neonowej (nie trzeba robić dokładnych i dużych otworów przelotowych przez podkład), nie zwiększa ryzyka uszkodzenia rurki przymocowanej do mało stabilnego podkładu (łamanie elektrod w otworach montażowych) i minimalizuje ryzyko przebić elektrycznych przy podkładach z metalu (np.: dibond czy blacha aluminiowa).
Produkcja rurki neonowej składa się z kilku etapów: projektowania, formowania, luminoforowania, wtapiania elektrod, pompowania oraz wyżarzania. Wszystkie fazy (oprócz ostatniej) trwają stosunkowo krótko (maksymalnie kilka godziny przy ciągłości produkcyjnej). Jedynie wyżarzanie (proces dopalania rurek neonowych na odpowiednich transformatorach) trwać powinno ok. 100 godzin (4 doby). Proces ten ma na celu osiągnięcie pełnej intensywności świecenia i znalezienie wszelkich wad produkcyjnych, które tylko w ten sposób mogą być wykryte (naprężenia szkła, mikropęknięcia).
Rurki neonowe podczas pracy (w zależności od średnicy, gazu szlachetnego oraz transformatora/zasilacza) rozgrzewają się do temperatury od 40 do 600C. Ten zakres nie ma wpływu na konieczność używania specjalnych materiałów mocujących lub podkładowych (o podwyższonej odporności termicznej).
Temperatura otoczenia ma wpływ na rurki neonowe napełnianych mieszanką gazu Argon i Neon – Ar/Ne (barwy świecenia tj. biały, żółty, pomarańczowy, różowy, niebieski, turkusowy, fioletowy, zielony). Rurki takie przy temperaturze granicznej od ok. +70C w dół, mogą tracić jaskrawość świecenia lub świecić inną barwą. Efekt ten występuje losowo, najczęściej widoczny jest na końcach rurek i w środku układu zasilania. Czym niższa temperatura otoczenia tym zwiększa się strata jaskrawości neonu. Problem ten wynika z utraty w tej temperaturze części właściwości chemicznych Argonu i nie podlega roszczeniom gwarancyjnym. Kiedy temperatura otoczenia powraca do stanu wyższego niż +70C (i utrzymuje się minimum przez kilka dni przez całą dobę) rurki odzyskują standardową i jednolitą jaskrawość.
Uszkodzenia rurek neonowych mogą mieć charakter mechaniczny, fizyczny i elektryczny. Do mechanicznych zaliczamy uszkodzenia wynikające z nieostrożnego obchodzenia się z rurką neonową skutkujące jej stłuczeniem lub ułamaniem. Do uszkodzeń fizycznych zaliczamy uszkodzenia wynikające z rozprężenia szkła lub mikropęknięć (skutkujących powolnym rozszczelnianiem rurki i co z tym idzie powolną utratą właściwości świetlnych). Do uszkodzeń elektrycznych zaliczamy uszkodzenia elektrod lub całych rurek neonowych wynikających z nieprawidłowego doboru napięcia/natężenia prądu lub uszkodzenia transformatora/zasilacza.
Gwarancji podlegają wszystkie uszkodzenia fizyczne, które rozróżnia się od mechanicznych, na podstawie obserwacji struktury szkła w miejscu pęknięcia (rurki o uszkodzeniach mechanicznych mają nierówne krawędzie) oraz na podstawie obserwacji powłoki luminoforu (jeżeli występuje) w miejscu uszkodzenia. Luminofor w rurkach uszkodzonych mechanicznych, które powodują gwałtowne zmiany ciśnienia wewnątrz rurki, zostaje oderwany od ścianek rurki w miejscu uszkodzenia. W rurkach uszkodzonych fizycznie (rozprężenie szkła), proces wyrównywania ciśnień trwa dłużej i dlatego mają one nienaruszoną strukturę luminoforu w miejscu pęknięcia. Uszkodzenia elektryczne rozpatrywane są indywidualnie i zależą od tego czy transformator/zasilacz dostarczany był przez producenta rurek i czy podłączenia elektryczne wykonane były zgodnie z dołączonym schematem i instrukcjami.
Ciemne plamki mogą występować w rurkach neonowych napełnianych mieszanką Argon/Neon (Ar/Ne) gdzie znajdują się śladowe ilości rtęci niezbędnej do uzyskania odpowiedniej jaskrawości świecenia. Rtęć przy świeceniu rurki (jej rozgrzaniu) przechodzi w stan lotny i może osadzać się w losowych miejscach, które z czasem mogą ulegać zmianie. Aby wyeliminować zabrudzenie, które osadziło się w widocznym punkcie, rurkę można w tym miejscu rozgrzać (np.: za pomocą dmuchawy ciepłego powietrza), aby przemieścić rtęć w inne miejsce. Plamki rtęciowe nie podlegają gwarancji producenta.
Klasyczne neony są jednym z bardziej energooszczędnych źródeł światła. Ich dokładne zużycie wynika z kilku parametrów: średnicy rurki neonowej (czym mniejsza tym większe zużycie) oraz koloru (rurki neonowe napełnione gazem Neonem – Ne – zużywają więcej prądu). Jeden transformator zużywa zazwyczaj od 100-300W i jest w stanie zasilić do 15 metrów bieżących rurek neonowych (napis zbudowany z kilku-kilkunastu liter o wysokości 15-25 cm). Używanie małego czy średniego neonu nie będzie więc żadnym większym obciążeniem dla domu czy firmy.
Nie. Do tego, aby neon mógł świecić potrzebne jest wysokie napięcie (od 1000 do 10000 V) wytworzone przez specjalne urządzenie elektryczne między gniazdkiem i rurkami: transformator lub zasilacz wysokiego napięcia.
Transformatory w.n. to klasyczne przetworniki napięcia charakteryzujące się sporymi wymiarami (wielkość zbliżona do wielkości cegły) oraz wagą (5-10 kg). Zaletą tych urządzeń jest możliwość używania na zewnątrz (IP44) i wewnątrz pomieszczeń, długowieczność osiągająca zazwyczaj 10-15 lat oraz możliwość oddalenia ich o kilka metrów od neonu. Zasilacze w.n. to niewielkie urządzenia (kilkukrotnie mniejsze od transformatorów) i wadze wynoszącej do 1 kg. Zazwyczaj można je używać jedynie wewnątrz pomieszczeń, a krótkie kable w.n. determinują montaż bezpośrednio na podkładzie neonu. Zasilacze charakteryzują się również dużo krótszym czasem użytkowania (maksymalnie kilka lat).
Zarówno transformatory jak i zasilacze muszą być ściśle dobrane do danej instalacji neonowej. Istotnymi parametrami są napięcie i natężenie prądu. Zbyt mała wartość tych czynników będzie powodowała, że neon w ogóle nie będzie świecił lub będzie migał, zbyt duża natomiast, będzie powodowała przepalanie rurek neonowych. Dobór odpowiednich parametrów należy pozostawić specjalistom.
W zależności od transformatora (dany egzemplarz) oraz od sposobu prowadzenia instalacji w.n. (poszczególne kable oddalone od siebie o minimum 5 cm, brak metalowych przedmiotów po których prowadzone są kable, brak długich odcinków kabli prowadzonych równolegle, itp.) może on delikatnie buczeć. W pomieszczeniach gdzie jest bardzo cicho np.: biura może to być dla niektórych uciążliwe. Dlatego też zalecamy montaż trafa w oddaleniu od samego neonu (maksymalna odległość to 5 mb) lub też po drugiej stronie ściany np.: w pomieszczeniu gospodarczym.
Ze względu na wysokie napięcie, do podłączania rurek neonowych między sobą (łączenie systemów neonowych) i do transformatora, należy używać tylko specjalnego, jednożyłowego przewodu silikonowego o wytrzymałości minimum 10 kV. Przewód ten dostępny jest jedynie u producentów neonów i występuje w kolorach: przezroczysto-białym, białym oraz czarnym. Przewodu tego nie należy łączyć (kilka krótkich odcinków w jeden długi) i prowadzić w ściśle określony w instrukcji sposób. Przewód ten jest odporny na warunki zewnętrzne, ale zastosowanie dodatkowych peszli zmniejszy ryzyko jego uszkodzenia. Przewody doprowadzające 220/230V do transformatorów/zasilaczy nie muszą charakteryzować się dużymi przekrojami (ze względu na niewielkie zużycie prądu, które wynosi w przypadku jednego transformatora do 300W), a ich dokładny typ powinien być dobrany przez uprawnionego elektryka.
Każde napięcie większe od 24V nie jest dla człowieka obojętne. Do zasilania rurek neonowych używane jest napięcie od 1000-10000V, ale o niskim natężeniu 18-50 mA . Połączenie wysokiego napięcia i niskiego natężenia powoduje, że prąd taki jest podobnie niebezpieczny to tego które spotykamy w zwykłym gniazdku elektrycznym.
W większości przypadków małych i średnich neonów montaż nie jest skomplikowany, ale dość pracochłonny (praca ze szklanymi rurkami wymaga delikatności i braku pośpiechu). Niewielkie neony umieszczone na podkładach tj. dibond czy plexi czy metalowej ramowej zazwyczaj mają już zamontowane i podłączone rurki neonowe, a montaż ich ogranicza się do zawieszenia całego neonu na ścianie(przykręcenie kilku kołków jak w przypadku obrazu czy lampki) i podłączeniu transformatora/zasilacza do napięcia 230V. Do neonów montowanych bezpośrednio na ścianie (bez żadnego podkładu) dostarczamy szablon 1:1, który ułatwia pozycjonowanie poszczególnych systemów neonowych oraz rozprowadzenie kabli. Do każdego neonu dołączamy instrukcje i schematy montażowe. Jedynie w montażu dużych neonów zewnętrznych wymagany jest udział specjalistów tj. monterzy, elektrycy czy alpiniści.
Każda wyprodukowana w KAPILAR-REKLAMA rurka neonowa od początku istnienia firmy jest ewidencjonowania. Posiada swój unikatowy numer systemu w postaci S01 A999 (gdzie S01-S99 to numer jednego systemu w ramach danego neonu, a A999 to numer całego neonu/realizacji). Rurki posiadają również dodatkowy numer wg schematu #AAA 00001, który zawiera zakodowaną datę produkcji oraz numer seryjny. Numery te są nadrukowane na specjalnych naklejkach (odpornych na warunki atmosferyczne i wysoką temperaturę), które przyklejamy na jednej z elektrod danego systemu neonowego. Dzięki tej numeracji łatwo przeprowadza się montaż dużych neonów (składających się z wielu systemów w podobnych kształtach) oraz pomaga to w serwisie istniejących neonów, nawet wieloletnich (wystarczy podać numer, a my wyprodukujemy rurkę w danym kształcie/kolorze/średnicy). Ten sposób oznaczania rurek jest unikatowy na całym rynku neonów (nie tylko w Polsce).
Rurki neonowe można zamontować na każdym podkładzie, który da możliwość zamocowania uchwytów (płaska powierzchnia). Najczęściej wykorzystywany jest kompozyt typu dibond (cienka warstwa aluminium/tworzywo/cienka warstwa aluminium) o grubości 3 mm. Występuje on w kilku kolorach (w przypadku braku odpowiedniej barwy, istnieje możliwość wyklejenia go folią reklamową lub wydrukiem solventowym) i charakteryzuje się sztywnością, odpornością na warunki atmosferyczne oraz łatwością obróbki. Często wykorzystuje się również plexi (bezbarwną lub kolorową), blachę aluminową lub stalową (możliwość patynowania) oraz spawane, metalowe ramy malowane proszkowo. Ciekawym materiałem, którego nieregularną fakturę podkreśla neonowe światło, jest podkład drewniany np.: stare deski (z uwagi na łatwopalność należy pamiętać o zastosowaniu specjalnych zabezpieczeń transformatorów, które zmniejszą ryzyko ewentualnego pożaru).
Jak najbardziej. Do każdego w ten sposób montowanego neonu dołączamy szablon 1:1, który ułatwia pozycjonowanie rurek i wszelkie połączenia. Szczególnie interesująco neony prezentują się na nieregularnych ścianach ceglanych lub obdrapanych murach, których faktura podkreślona zostaje przez emitowane światło. Przy tego typu montażu pamiętać należy jednak, że do każdego systemu neonowego konieczne jest przykręcenie do ściany minimum 3 uchwytów w ściśle określonych miejscach (w przypadku większych neonów może oznaczać wykonanie kilkudziesięciu otworów), co zwłaszcza na ścianach ceglanych bywa problematyczne (trafianie w fugi). Inną kwestią jest widoczność dość grubych przewodów łączących poszczególne systemy neonowe i transformator.
Przewody wysokiego napięcia wykorzystywane do połączeń między systemami neonowymi oraz doprowadzające napięcie do transformatorów/zasilaczy w.n. mają zazwyczaj grubość ok. 6 mm i występują w trzech kolorach: przezroczysto-białym, białym oraz czarnym. Wymuszony przez szeregowe połączenie sposób prowadzenia przewodów, ich znaczna grubość oraz ograniczona kolorystyka (brak możliwości malowania) powoduje, że ich montaż bezpośrednio na ścianie nie jest zazwyczaj uważany za estetyczny (panująca obecnie moda na industrialne wykończenia wnętrz zmienia to podejście). Dlatego też, jeżeli w neonie nie jest planowany podkład montażowy (pod którym ukrywane są przewody w.n.) kable można ukryć w ścianie na etapie budowy lub remontu. Wymaga to wykonania w ścianie bruzd, ułożenia przewodów ściśle wg dostarczonego szablonu (najlepiej w peszlach instalacyjnych) i zatynkowanie. Możliwe jest również (jeżeli ściana po drugiej stronie miejsca montażowego na to pozwala) wykonanie przebić i prowadzenia przewodów np: w pomieszczeniu technicznym.
Wszystko zależy w na jakim budynku (własność) lub w jakiej części miasta neon ma zostać zamontowany. Do montażu na budynku wymagana jest zawsze zgoda jego właściciela, a w przypadku montażu w wydzielonej części miasta (centrum o charakterze starówki) zgoda odpowiedniego urzędu. Zazwyczaj neony są bez problemu zatwierdzone przez plastyków/architektów miasta ze względu na stonowane światło oraz tradycyjny styl, dobrze wpisujący się każdą architekturę. W przypadku dużych neonów dachowych wymagany jest projekt budowlany oraz elektryczny oraz ich zatwierdzenie przez określone organy administracyjne.
Najczęściej w neonie uszkodzeniu ulega jedna lub kilka rurek neonowych. Neony zewnętrzne czasami zostają uszkodzone w wyniku silnej burzy z gradobiciem lub wandalizmu. Rurki też się zużywają (w zależności od koloru, zwykle po 3-10 latach, ale zdarzają się neony świecące kilkadziesiąt lat), zaczynają świecić coraz słabszym światłem, aż w końcu zupełnie przestają świecić. Uszkodzenia transformatorów zdarzają się znacznie rzadziej (zwykle transformator działa minimum 10 lat). Zasilacze elektroniczne działają znacznie krócej, zwykle 1-3 lata.
Rurki neonowe połączone są szeregowo. W połączeniu takim, uszkodzenie jednego odbiornika (systemu neonowego) powoduje przerwanie układu i tym samym brak działania pozostałych odbiorników (systemów neonowych). Zazwyczaj rurki nie uszkadzają się całkowicie (przepływa przez nie jeszcze jakieś napięcie) i tak uszkodzone neony wyglądają w następujący sposób: uszkodzony system zupełnie nie świeci, a systemy po jego prawej i lewej stronie lekko się żarzą (czym bliżej uszkodzonej rurki tym słabiej, czym bliżej transformatora/zasilacza tym jaśniej). Dzięki takiemu zachowaniu uszkodzonej instalacji łatwo zdiagnozować, który system neonowy jest wadliwy.
To normalne zachowanie rurek neonowych napełnionych mieszanką Argon/Neon (kolory świecenia takie jak: biały, żółty, pomarańczowy, różowy, niebieski, turkusowy, fioletowy, zielony), które zaczyna występować około +70C i wynika z charakterystyki chemicznej gazu Argon. Czym temperatura jest niższa od +70C tym całe rurki zaczynają świecić słabszym światłem (w innym odcieniu), a czym bliższa tej wartości granicznej tym bardziej widoczne są jedynie słabej świecące (w innym odcieniu) końcówki rurek neonowych. Kiedy temperatura wróci do poziomu wyższego niż +70C (i będzie się utrzymywała co najmniej przez kilka dni przez całą dobę) rurki wrócą do normalnego, równomiernego świecenia. Tego typu zachowanie neonów występuje losowo i nie podlega roszczeniom gwarancyjnym.
Jeżeli widzisz, że Twój neon zachowuje się nietypowo np.: jedna z rurek zaczyna świecić w innym kolorze niż inne, jedna z rurek świeci znacznie słabiej niż pozostałe, cały neon zaczyna migać, jeden z systemów neonowych się stłukł itp. powinieneś go jak najszybciej odłączyć i wezwać serwis. To urządzenie elektryczne i w skrajnych przypadkach jego uszkodzenie może doprowadzić do porażenia lub do pożaru.
W rurach neonowych znajduje się szereg substancji, które nie są obojętne dla środowiska np.: pary rtęci, związki fosforu, itp. Końcówki stłuczonej rurki powinno się zabezpieczyć np.: taśmą klejącą, aby nie wypadły z niej żadne drobiny luminoforu czy kuleczki rtęci. Tak zabezpieczoną rurkę (lub też cały neon, który nie jest Ci już potrzebny) należy oddać do punktu gdzie przyjmowane są zużyte świetlówki np.: w marketach budowlanych.
Oczywiście, że tak. Wystarczy uszkodzoną rurkę odrysować na jakimś grubszym papierze (ale nie tekturze), w ten sposób aby był on w lustrzanym odbiciu (system powinien leżeć płasko, a elektrody i odsadki powinny być skierowane do góry). Oprócz tego należy zrobić zdjęcie uszkodzonego systemu (na wszelki wypadek, jeżeli w przesyłce wszystko się stłucze, a rysunek nie będzie zawierał jakiegoś istotnego dla nas szczegółu). Taki rysunek wraz z uszkodzonym systemem (jeżeli rurka jest potłuczona pamiętaj o zabezpieczeniu jej końców taśmą klejącą!) należy dobrze spakować (dużo wypełniacza) i wysłać do nas kurierem lub dostarczyć osobiście. Dobrze do przesyłki dołączyć jeden sprawny system z tego neonu (najlepiej jak najmniejszy, aby ryzyko uszkodzenia w transporcie było jak najmniejsze), abyśmy mogli jak najdokładniej dobrać kolor świecenia.
O kilku lat obserwujemy, że niektóre neony znajdujące się blisko wody, w okresie letnim są obsiadane przez gatunek niewielkich muszek, które gromadzą się najczęściej przy elektrodach (prawdopodobnie wabi je światło lub temperatura, która w tym miejscu rurki jest największa). Ponieważ owady giną od wysokiego napięcia (a cały czas pojawiają się nowe) przy elektrodach tworzy się z czasem kokon, który w skrajnych przypadkach zapala się i uszkadza rurki neonowe. Awarie tego typu nie podlegają gwarancji. Rozwiązaniem problemu jest okresowe czyszczenie miejsc zalegania owadów delikatną szczotką lub zakrycie neonów osłonami z przezroczystej plexi/poliwęglanu (jeżeli jest taka techniczna możliwość).
KAPILAR-REKLAMA to firma działająca od 1981 roku. Projektujemy, produkujemy oraz montujemy klasyczne neony oraz inne reklamy świetlne na terenie Polski oraz Europy. Realizujemy zarówno złożone duże projekty dla Firm jak i małe realizacje dla każdego Klienta. Współpracujemy z artystami oraz wykonujemy renowacje starych neonów.
KAPILAR-REKLAMA
95-070 Aleksandrów Ł.
Antoniew ul. Krucza 16
Pon-Pt: 9-17
Sob-Nd: zamknięte